Skip to main content

एका सूर्यास्ताची साक्ष


एका टेकडीवर एक छोटंसं झाड होतं
खुंटलेलं, उगाच वेडंवाकडं वाढलेलं
आजूबाजूला सगळंच ओसाड, भकास
ना पशु-पक्षी, ना माणसांचा त्रास.

नुसताच सरसरणारा वारा,
बेछूट, बेधडक भिडणारा
पण तो मात्र एका स्थळी स्थिर
सोशिकपणे वाऱ्याला तोंड देणारा.

जवळच दुसऱ्या एका टेकडीवर
होते त्याचे काही भाऊबंद
भलीमोठी त्यांची उंची
खोडही त्यांचे रुंद.

बाजूच्या टेकडीवरच्या जंगलाकडे
तो रोजच उदास नजरेने पाही
त्याला आठवे तो काळ
जेव्हा इकडे ही नांदत होती हिरवाई.

वेडावाकडा असला तरी
त्याच्या कुटुंबाचा तो लाडका होता
जास्त नसले जरी
मोजक्या मित्राचा तो यार होता.

एके दिवशी मात्र, या आनंदवनावर काळ बरसला
कुऱ्हाडीच्या घावागणिक, एक एक जण धारातीर्थी पडला
त्यांच्या शेवटच्या घटकेतही ते, 'काळजी घे' सांगत निघून गेले
कुणाच्यातरी स्वार्थाग्निवर, त्याचे कुटुंब स्वाहा झाले.

आता आपली पण वेळ आली असे समजून
त्याने डोळे घट्ट मिटून घेतले
कुऱ्हाडीच्या घावाच्या अपेक्षेने
त्याने अंग अकसून घेतले
पण तो कुऱ्हाडीचा घाव कधी आलाच नाही
डोळे उघडले, तेव्हा गमावले होते त्याने सर्वकाही.

कावरा-बावरा झालेला तो, समजत नव्हते काही त्याला
"का बरं ह्या लोकांनी सोडून दिले आपल्याला?
ज्या फांद्यांची वाटे लाज, त्यांनीच आपल्याला वाचवलं
कमी उंचीमुळेच मला, कदाचित हे जीवनदान मिळालं."

म्हणता म्हणता दिवस गेले, एकटेपणाची त्याला सवय होऊ लागली
काळाच्या मलमाने मनाची जखम हळू हळू भरून येऊ लागली
इतकी वर्ष मायेच्या सावलीखाली वाढलेला तो, आता लख्ख प्रकाशात न्हाऊन निघत होता
त्याच्या वेड्यावाकड्या फांद्या तो, स्वच्छंदपणे इकडे तिकडे पसरवत होता.

पण तरीही कधी कधी एकांताचे ढग आकाशात गर्दी करायचे
पावसाचे पाणी अंगावर घेण्याच्या आनंदात कुणाला सहभागी करायचे?
आजूबाजूला असणारी पक्ष्यांची वर्दळ कधीच नाहीशी झाली होती
एकांताची ती भयाण शांतता त्याचे मन आतून पोखरत होती.

रोज सकाळी सूर्योदयाची किरणे त्याच्या मनात एक आशा पल्लवित करत
दिवसभर त्याचे भोळेभाबडे मन त्या सुंदर भविष्यात रमत
"आज तरी हे पवनदेव एखादे बीज घेऊन येतील
माझ्यापाशी येऊन हलकेच ते त्याला धरती मातेच्या कुशीत सोपवतील
वरुणदेवाच्या आशीर्वादाने ते बियाणे पण ह्या आशेसारखेच अंकुरावे
माझ्या आयुष्यातल्या या वनवासाच्या अध्यायाने पण इथेच संपावे."

पण त्याची ही प्रतीक्षा प्रतिक्षाच रहायची
दिवस सरून पुन्हा सूर्यास्ताची वेळ व्हायची
मावळत्या सूर्याने आकाश लाल-नारंगी रंगाने भरून जायचे
त्या मावळत्या सूर्यबिंबाकडे बघून त्याला अजूनच भरून यायचे.

कधी कधी रागही यायचा त्याला त्याच्या परिस्थितीचा
मग त्वेषाने जाब विचारी तो सूर्यदेवाला
"हे सूर्यदेवता, तू तर साक्षी आहेस या जगाचा,
सांग मला, कधी संपणार माझ्या आयुष्याची ही काळी रात्र
हवंय तरी काय असं मला फार मोठं?
कुणाची तरी सोबत, आपलं म्हणणारा एक मित्र."

त्याचे ते हृदयद्रावक स्वर कानी पडायचे सूर्यदेवाच्या
पण सांगावे काय आणि कसं, याने जखडून जायची त्यांची वाचा
त्यांच्याकडे त्या झाडाच्या प्रश्नांचं उत्तर नव्हतं
त्यांची साक्ष म्हणजे त्यांचं मौन होतं, फक्त मौन होतं...

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

A Copernicus I Met

When I first came to know that the catholic church had banned Copernicus' book because in it he suggested that the earth revolves around the sun, I thought 'What!, its so obvious'. Maybe it was because I already 'knew' that the earth is not the centre of our solar system. But now I can understand why the church did what it did. When we hear something getting repeated or experience something everyday, we tend to think that this is how things are. And when we encounter something out of the ordinary it comes as a rude shock. We have been wired to think about ourselves a lot, it's how we have survived as a species. Of course we think about our families, our friends, relatives and the society(this one is unnecessary most of the times). But we think about all of them from 'our' perspective. For people living in cities, this becomes a more acute problem because we have a very strict routine and few (meaningful) human contacts. So we are always concerned with...
4 comments
Read more

The Reason I Travel

Recently one of my friends posted a question on FB as to why do you travel? He got many responses to the question including mine. Many of the responses had the common thread of exploration, perspective, life is short etc. Even when I was writing my response I wanted it to be brief, but ended up writing quite a few lines. Many days have passed since, and I have visited some more new places and gained new experiences. But it is not always about the pleasant experiences and beautiful locations. Sometimes you are stranded at a bus stop and meet some unpleasant people or have the beautiful image of the place that you have in your mind, destroyed by the ground realities. It is at these times I think to myself, why do I do this? I know this sounds corny, but such questions inevitably occur when you are waiting for the train for 10 hours. (I reached 6 hours early and the universe rewarded my overzealous punctuality by delaying the train by 4 hours. I finished a novel in that time, cleared the...
6 comments
Read more

The Baba Bashing

The 'babas' and 'imams' and 'priests' who call themselves the incarnations of God or claim to speak His word, I always ignore them. The things they speak ring hollow in my ears. My brain is a pretty standard one and it doesn't like complicated things and elaborate 'truths'. It always tries to find a simpler explanation and that's why I just try to be a better person. That is enough for me rather than devoting myself to someone to feel closer to God. Being a better person is a huge task in itself, which will never be complete in one's lifetime. No matter which God you believe in or whether you believe in the concept of God in the first place, you still will be making a positive change just by keeping your moral compass pointing in the right direction. So whenever news of such pretenders getting booked for some crime appear in my news feed I just scroll on. After all someday they have to face the music. You can't fool everyone all the t...
3 comments
Read more