Skip to main content

चुकलेली दृष्टी आणि झालेला दगड

ज्या गोष्टी आपल्या एकदम जवळ असतात त्या बहुतेक वेळा आपल्याला स्पष्ट दिसत नाहीत. डोळ्यांच्या अगदीच जवळ असल्यामुळे त्यातले बारकावे दृष्टीआड होतात. आपल्याला नेहमीच असं वाटत राहतं की त्या गोष्टीत काहीच दोष नाहीत.

माणसांचंही थोडं असंच असतं. वर्षानुवर्ष आपल्याबरोबर असणाऱ्या माणसांचं आपल्याला सगळंच बरोबर वाटतं. त्यांचे अवगुण, त्यांच्या उणिवा या नजरेआड गेलेल्या असतात, किंवा त्या अश्या कधी स्पष्ट दिसतच नाहीत. यातली काही माणसं आपली एकदम 'खास' असतात. ही अशी लोकं असतात ज्यांबद्दल आपल्याला असा दृढ विश्वास असतो की ते 'आपल्याला' चांगलं जाणतात. आपला स्वभाव, आपले विचार, आपले गुण-दुर्गुण, त्यांना सगळं माहिती असतं असं आपल्याला वाटत असतं. आपण त्यांच्यावर डोळे झाकून विश्वास करतो आणि आपण असं समजतो की ती व्यक्ती नेहमी 'आपल्याला' काय वाटतं याचा विचार करेल. कुठल्याही पूर्वग्रहाशिवाय 'आपली' बाजू समजून घेईल आणि जर आपलं कुठं चुकत असेल तर नीट समजावूनही सांगेल.

हे असं सगळं आयुष्य चांगलं चाललेलं असतं, त्यांचं पण आणि आपलं पण. पण कधीकधी प्रसंगच असे उद्भवतात की डोळ्यांच्या अगदीच जवळ असलेली ती गोष्ट आणि आपल्या अगदीच जवळ असणारी ती माणसं दोन्हीही दुरावतात. यात त्या प्रसंगाचा दोष नसतो, असतो तो त्या आंधळेपणाचा जो ती गोष्ट आणि लोकं जवळ असल्यामुळे आलेला असतो. माणसं हळूहळू दूर जायला लागतात तसं तसं आपल्याला आणखी स्पष्ट दिसायला लागतं. आपल्याला कळायला लागतं की आपण जसं समजत होतो तसं कधी नव्हतंच. आपण 'आपली' म्हणणारी ती माणसं कधी 'आपल्याला' समजू शकलीच नाहीत. ज्यांच्यावरती आपल्याला विश्वास होता की ही लोकं आपल्याला समजून जर आपलं चुकत असेल तर आपल्याला योग्य मार्ग दाखवतील, ती लोकं मात्र दुसऱ्यांचा विचार करून आपलीच दिशाभूल करताएत. बाकीचे लोकं काय म्हणतील या चुलीत 'आपल्याच' भावनांचं स्वहस्ते सरपण घालताएत.

दुःख होतं, खूप दुःख होतं जेव्हा या सगळ्याची जाणीव होते. वाटतं दूर जावं सगळ्यांपासून. माणसं हवीतच कशाला आपल्याला? पण या सगळ्यासाठी पण आता बराच उशीर झालेला असतो. कितीही नाही म्हणलं तरी या माणसांबरोबर आपण जोडले गेलेलं असतो. या सगळ्या कुचंबणेत शेवटी आपणंच मरतो. आपल्याच मनाचा एक सुंदर कोपरा बेचीराख होतो. विश्वासाला गेलेला तो तडा कधीही न भरून येणारा असतो. क्रोधाची ती धगधगती ज्वाळा ही काही काळाने शांत होते. आणि मग मागे राहतो तो केवळ एक भावनाशून्य दगड. परत कधीही न जळणारा, न पाझरणारा

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

To Help or not to Help, is the Question

Usually when I write something, I am clear on what the end is going to be, what is the objective that I am writing for. And this is not because I spend hours on thinking how and what to write but rather it is because one of the things that I am really good at, is... procrastination. I would feel like writing on a topic and then I would actually put my thoughts in words months later. But sometimes it happens that the topic is already there, lying dormant in your conscious and then some trigger just brings it to the surface. This is one such topic. So let me start from the beginning. Last weekend I was going to a nearby place, Bhongir, for a outing. I had to spend 2.5 hours at the railway station waiting for the train. And before you assume that the train was late, let me make it clear that I was left waiting because the train that I thought would take me to Bhongir, didn't run on Sunday. But then years of missing the 1'o clock local at Pune has done wonders to my patience and...
1 comment
Read more

Silence

Outside the window, the birds are busy making merry On the other side of the wall though, silence reigns heavy  Imparting a lull, playing a comforter's role Offering solace to a disturbed soul. Looking through the other window, the one that rings Everyone is sharing about every damn thing Stamping their opinions, trying to prove their truth Not ready to listen, discussions turning uncouth. Tired of this rat race, don't want to participate anymore Open to having my views changed, there are things that I don't know Keeping my beliefs to myself, maybe I am a little green Don't want to convince anyone, opting silence over the din. But is this really why I chose to be silent? Maybe I chose to be silent because At the end what difference does it make? World goes on, people do what they want Elaborate arguments are given to justify actions What value do few kind words have among all this friction?   So, I am silent because my words don't really matter Pretending to be bett...
Post a Comment
Read more

Time Capsule in a Train

For most of the people who are unfortunately adult now, one of the exciting things we did during vacations was travelling by train. The first thing that made a train journey exciting was - the window seat. Oh the joy that was felt when you found an empty window seat, was indescribable at that age ( because it was overwhelming and also because we didn't know enough words back then). This was equally complemented by sulking when there would be a grumpy adult already occupying the coveted seat. Then you somehow try to make a hybrid crying - complaining face to appeal to that person's conscience. If that didn't work then complain in a low voice to your parents go get the window seat. Mostly the tactic worked and you would be watching the moving landscape for the rest of the journey. The second fond memory of those times was eating in the train, not alone, but sharing it with your co passengers. And as the grass always seems greener on the other side, anything offered by other p...
Post a Comment
Read more